دیدگاه جامعه شناختی شادکامی را به عنوان یک ویژگی ملی تلقی می­ کند و بر این اصل است که عقاید و ارزش­ها در تعیین میزان شادکامی نقش اساسی دارد. چشم­انداز زندگی اشاره شده در ارزش های مشترک و اعتقادات در بین افراد به عنوان گسترش دهنده ادراکات فردی به حساب می­آیند. همان طور که چشم انداز جمعی به صورت گسترد­های یک موضوع ثابت ‌می‌باشد و قضاوت­های فردی در ارتباط با آن حالتی ایستا دارند (همان منبع).

این نظریه به وسیله تفاوت­هایی که بین میانگین شادکامی میان ملت­ها موجود است مورد تحلیل قرار گرفت و به نتایج ذیل دست یافت: ۱- ثبات جامعه علی رغم وصول نسبی به ثبات نسبی در دهه اخیر دست­خوش تغییرات عمیق و نسبی قرار گرفته است. ۲- میانگین شادکامی به دست آمده در ملت­ها به شرایط زندگی آن ها بستگی ندارد. ۳- تفاوت­هایی که در بین ملت­ها وجود دارد را نمی­ توان با یک چشم انداز سطحی به زندگی شان توضیح داد (همان منبع).

حال در اینجا این سؤال مطرح می­ شود که آیا می توان شادکامی را در جامعه گسترش داد؟

به دلایل ذیل نمی­توانیم شادکامی را در اجتماع گسترش دهیم: ۱- قادر نیستیم جامعه را بر طبق برنامه تغییر دهیم اما این موضوع به جوامع صنعتی محدود می­ شود. ۲- پیشرفت موفقیت­آمیز جامعه در این باره کمک کمی می­ کند(ساعتچی، ۱۳۷۷).

جامعه­شناسان در حیطه شادکامی معتقدند که انسان­ها می ­توانند شادکام­تر زندگی کنند به شرط آن که نگرش افراد به زندگی در افکار وجودشان ریشه­دار شود. تحقیقات علمی برنامه­ ریزی شده در میان ملت­ها نشان داده است که با شهروندان شادکام می‌توانیم جامعه­ بهتری داشته باشیم. در بررسی افکار عمومی شادکامی از ارزش والایی برخوردار است و در زندگی مردم اولویت دارد، یعنی مردم بیشتر فعالیت­هایی را انجام می­ دهند که باعث افزایش شادکامی در آن­ها بشود و بتوانند شادکام­تر زندگی نمایند(هاردینگ^[۸۲]، ۱۹۸۵، به نقل از آریایی مقدم، ۱۳۸۲).

حال به ذکر تحقیقاتی که توسط جامعه شناسان و روان شناسان اجتماعی در حیطه شادکامی انجام گرفته است، می­پردازیم.

مؤسسه تحقیقات اجتماعی دانشگاه میشیگان^[۸۳] آمریکا در سال ۱۹۷۸ مجموعه تحقیقاتی را ‌در مورد میزان شادکامی انجام داد. در پرسشنامه­ای از مردم خواسته شد تا درباره هیجان­های مثبت و منفی خود در طی چند هفته گذشته اظهار نظر کنند. نتایج حاصل از این بررسی­ها نشان دادند که ۸۶ درصد از پاسخ دهندگان به دلیل اتمام رسانیدن کارها یا فعالیتی که در دست داشته اند احساس خشنودی کرده ­اند، ۷۴ درصد احساس کرده ­اند که امور بر وفق مراد آنان در جریان بوده است، ۷۴ درصد از پاسخ ­دهندگان نوعی هیجان مطبوع با این احساس را تجربه کرده ­اند که چیزی برای آنان جالب بوده است، ۳۰ درصد از افراداحساس افسردگی یا احساس ناخشنودی شدید را تجربه کرده ­اند، ۴۸ درصد احساس بی­قراری کرده ­اند و ۲۲ درصد به دلیل انتقادی که از آنان شده است ناراحت ‌شده‌اند. نتیجه این تحقیقات نشان می­ دهند که هر چند زندگی برای گروه مورد مطالعه دارای پستی­ها و بلندی­های خاص خود بوده است، بیشتر مردم لحظات خوب را بیشتر از لحظات نامطبوع تجربه کرده ­اند(ساعتچی، ۱۳۷۷).

اینگلهارت^[۸۴](۱۹۹۰؛ به نقل از آریایی مقدم، ۱۳۸۲) می­گوید اختلافات چندگانه­ی ملی در شادکامی معیارهای فرهنگی شناختی را منعکس می­ کند. او این معیارها را ریشه در تفاوت­های عمیق در نگرش به زندگی بین ملت­ها می­داند. در این زمینه دو مسأله جای ابهام دارد: ۱- تعصب­های فرهنگی در معیارهای شادکامی ۲- تفاوت فرهنگی موجود در شادکامی.

به طور کلی محققین در زمینه­ شادکامی و خوشبختی به نتایج ذیل رسیده ­اند:

۱- برخلاف آن چه تصور می شود احساس خوشبختی افراد جوان­تر و کسانی که در مرحله جوانی هستند، بیشتر از احساس خوشحالی افراد مسن­تر نیست. ۲- میزان خوشحالی مردم روستاها، بیشتر یا کمتر از مردم شهر نشین نیست. ۳- به نظر نمی­رسد که پول، وجهه یا موفقیت اجتماعی کلید خوشبختی یا شادکامی باشد. ۴- هر چند احتمال ضعیفی وجود دارد که افراد ثروتمند بیشتر از افراد فقیر احساس خوشحالی یا شادکامی منند ولی این تفاوت کمتر از میزانی است که بیشتر در ذهن داریم. ۵- مردمی که در فقر شدید زندگی ‌می‌کنند، کمتر احتمال دارد بسیار خوشحال باشند، اما وقتی ‌گروه‌های با درآمد بسیار بالا را با گرو­ههای با درآمد بسیار پایین مقایسه می­کنیم، نتایج حاصل نشان می­دهد درصد کسانی که خود را بسیار خوشبخت می­دانند به نسبت ۳۲ درصد برای ‌گروه‌های با درآمد بسیار بالا و ۲۵ درصد برای ‌گروه‌های با درآمد بسیار پایین بوده است. ۶-­ روابط و همبستگی­های اجتماعی در احساس خوشبختی افراد مؤثر هستند. ۷- افرادی که متأهل هستند در مقایسه با افرادمجرد، مطلقه، بیوه به طور متوسط بیشتر احساس خوشبختی ‌می‌کنند. ۸- در بین افراد مجرد نیز کسانی که دارای دوستی­های نزدیک و صمیمی می­باشند بیشتر از کسانی که فاقد این چنین دوستی­ها هستند احساس خوشحالی یا خوشبختی را تجربه ‌می‌کنند. ۹- مراقبت کردن از دیگران یا احساس این که دیگران از ما مراقبت ‌می‌کنند، نیز در احساس خوشحالی و خوشبختی مؤثر می­باشند. ۱۰- احساس رضایت از روابط و همبستگی­های اجتماعی می ­تواند نقش با اهمیتی را در سلامت روانی و احساس شادکامی ایفا کند. ۱۱- احساس شخص نسبت به خودش، بیشتر از عوامل همبستگی ­های اجتماعی در احساس خوشبختی وی مؤثر است. به عبارتی دیگر، افرادی که نسبت به خود احساس رضایت دارند و نیز احساس ‌می‌کنند که کنترل امور زندگی خود را بر عهده دارند در مقایسه با کسانی که نسبت به توانایی‌های خود کمتر احساس رضایت ‌می‌کنند یا خود را تحت تسلط نیروهای خارج از درون خود حس ‌می‌کنند احساس خوشبختی بیشتری را تجربه ‌می‌کنند. ۱۲- مزلومعتقد است که آدمی ابتدا می‌کوشد تا نیازهای مربوط به بقای خود مثل آب، غذا، ایمنی و خواب را ارضا کند پس از انکه نیازهای اساسی ارضاء شدند، نیاز آنان به عشق و تعلق و احترام به خویشتن و نیز ارضاء این نیازها می ­تواند نشان‌دهنده تفاوت بین کسانی باشد که احساس خوشبختی را تجربه ‌می‌کنند یا این احساس را ندارند. ۱۳- تحقیقات نشان می­دهد که به دست آوردن ثروت زیاد غیر منتظره نیز دارای اثرات دائمی اندک در ایجاد احساس خوشبختی در برندگان جوایز لاتاری یا بخت آزمایی بوده است. یکی از توضیحاتی که برای این وضعیت غیر عادی یا غیر متداول ‌می‌توان ارائه داد آن است که معمولاً ما خود را با شرایطی که در آن زندگی می­کنیم انطباق می­دهیم. حتی اعضای حسی ما نیز به سرعت نسبت به سطح خاصی از تحریکات سازگار می­شوند(ساعتچی، ۱۳۷۷).